محصولات نقره و انگشتر

ابتدای مقاله در مورد خواص انگشتر زنانه نقره و گردنبند زنانه صحبت خواهیم کرد. امروزه تنوع بسیار زیادی در زمینه انگشتر زنانه و گردنبند زنانه وجود دارد. همچنین این محصولات را می توان با انواع سنگ های معدنی تهیه کرد و از خواص اعجاب انگیز آنها بهره جوید.

انگشتر زنانه نقره

انگشتر یا حلقه دست نواری معمولا ً از جنس فلز می باشد که معمولا ً به عنوان آلت زینتی به دور انگشتان دست قرار می گیرد.

خاتم که به انگشت می گردد یکی از نمادین ترین جواهر آلات می باشد، چون برخی از خاتم ها حلقه ازدواج هستند و برخی از خاتم ها میراث خانوادگی افرادند که از مادر یا پدر آن ها به ارث رسیده می باشد.

خاتم تاریخچه ای نامعلوم دارد به طوریکه به طور حتم مشخص نیست از چه زمانی مورد استفاده قرار گرفته می باشد.

شواهد نشان می دهند که خاتم، از مصر بمی باسدان، در پی تکامل «مهر » سرچشمه گرفته باشد؛ زیرا مهر ها علامت نیرو بودند، اشخاصی که مهر های مهم و خاتم انگشتر «مهر » داشتند، به عنوان افراد قدرتمند و بانفوذ، مورد منزلت مردم قرار می گرفتند.

مقامات بالای حکومت هم با اعطای خاتمشان به نماینده هاشان، برای اجرای فرامینشان، اختیار تام می دادند که در تورات هم به گونه ای از همان عمل، اشاره گشته می باشد: «سپس فراهه، خاتمش را درآورد و به جوزف داد ». به احتمال زیاد، تغییر و تحول انگشتر زنانه و تبدیل گشتن آن به یکی از آلات زینتی هم در مصر باستان ْ رخ داده می باشد.

زنان ثروتمند مصری، خاتم هایی از طلا، دست می نمودند و زنان طبقه پایین هم از انگشتر های زنانه با ارزش های ارزان تر، از جنس نقره، برنز، شیشه یا سفال های رنگی استفاده می نمودند.

یونانیان و رومی ها در ساخت خاتم های زینتی، بیش از دیگر تمدن ها دقت و ظریف کاری به خرج داده اند. بین سال های 31 تا 449 قبل از میلاد، در روم باستان می باشد، شهروندان، تنها از خاتم های آهنی استفاده می نمودند. استفاده از خاتم، برای برده ها ممنوع بود. با شروع دوره امپراتوری (حدود 31 قبل از میلاد)، همهی همان قوانین تغییر نمودند یا کنار گذاشته گردیدند. انگشتر های نقره هم رواج یافتند و قانون، حق استفاده از خاتم های نقره را که در درجه او ّل، محدود به سفیران کبیر می گشت، تغییر داده، به اعضای سنتی مجلس سنا، کنسول ها و افسران ارشد دولت هم داده گردید.

گردنبند زنانه (necklase)

گردنبند احتمالا از اولین جواهراتی می باشد که توسط انسان مورد استفاده قرار گرفته است. گردنبند ها اغلب در مراسم های رسمی، دینی، سحریی و یا مراسم عزاداری و خاکسپاری استفاده می گشته و همینطور نشانگر ثروت و موقعیت اشخاص بوده می باشد پس به همان نکته پی می بریم که از فلزات و گوهر های گران قیمت برای ساختن گردنبند استفاده می گردیده است.

یکی از اجزای اصلی تشکیل دهنده ی گردنبند یک نوار یا زنجیر می باشد که دور گردن بسته می گردد. زنجیرها عموما از جنس طلا، نقره یا پلاتین هستند. هر گردن بند یک قسمت ضمیمه دارد که از آن آویخته می گردد و یا داخل زنجیر آن قرار می گیرد. همان ضمائم حاوی آویز، پلاک، سحر یا صلیب می باشد که از مواد قیمتی یا نیمه ارزشی شبیه الماس، مروارید، یاقوت، زمرد، لعل و یا یاقوت کبود برای ساختن آن استفاده می گردد.

در یونان قدیم گردنبند هایی خیلی ظریف با یاری هنر مسگری ساخته گشتند. برای اولین بار اقسام جدیدی از زنجیر - زنجیر های چندلایه که به نیز بافته می گشتند -ساخته گشتند. تزئینات همان زنجیر ها حاوی موارد زیر بود:

گل و بوته هایی با لعاب سبز یا آبی
ساختار جانوری
آویز هایی به شکل یا فرم گلدان که تارهایی از انتهای آن آویخته می گشت.

همچنین زنجیر های بلند طلا با آویز کنده کاری گشته به همراه یک ظرف کوچک عطر که از آن آویخته می گشت خیلی رواج داشتند.

سبک های جدیدی در دوره ی هلنی بال و پر گرفتند:

گردنبندها وقطعات رنگارنگ ٍ جواهر که توسط نگین های رنگی ساخته و پرداخته می گشتند
فینیال سر حیوانات
آویز های همه شکل
آویز هایی به شکل غنچه و شکوفه

در تمدن اتروسک برای اولین بار از تکنیک گرانولیشن بهره گرفته گشت. در همان تکنیک سطح جواهر با گوی ها و دانه های ریزی از جنس فلزات گران ارزش پوشیده می گردد.

اتروسکی ها مهره های فلزی را با تکنیک گرانولیشن تزئین می نمودند و آن ها را همراه با دیگر مهره ها از جنس شیشه یا سفال لعاب دار از زنجیر می آویختند تا گردنبند های رنگی بسازند.

در رم قدیم گردنبند فقط یکی از نمونه های گوناگون جواهر بود که توسط قشر ممتاز استفاده می گشت. گردنبند های طلا و نقره همواره توسط اشیاء نیمه بهای مثل کهربا، مروارید، آمیتیس و همینطور نگین های ارزشی شبیه یاقوت کبود و الماس آراسته می گشت. به علاوه ریسمان هایی از مروارید و صفحه های طلای میناکاری گردیده و گوهر های درخشان ملیله کاری اغلب مورد استفاده قرار می گرفت. یقینا بسیار از گردنبند های درشت و همینطور موادی که برای آراستن گردنبند به کار می بردند از خاور نزدیک وارد می گردید. بعدها در همان امپراتوری در پی حمله ی بربرها زیورآلات رنگی و پر زرق و برق پرطرفدار گشتند.

در امپراتوری بیزانت (رم شرقی) ریسمان های مروارید و زنجیرهای پهن طلا غالبا استفاده می گشتند. در همان دوره از تکنیک جدید سیاه قلم (مینای سیاه) برای تزئین زیورآلات استفاده گردید. همین تکنیک روی قطعاتی که اکثرا گوهر های ٍ رنگ روشن در آن به کار رفته بود، اجرا می گشت. در اوایل دوره ی بیزانتی

شاهنشاهد یک گذار و جابه جایی به زیورآلاتی با تم دینی و مسیحی هستیم که در هنر پیکرتراشی مسیحی به نمایش در آمده می باشد.